Uw donatie is 100% voor waar we voor staan, Kinderneurologie. De opbrengst maken wij eens per jaar openbaar. Alle overige activiteiten worden door ons als vrijwilligers geheel gefinancierd en of middels sponsors. Belangrijk om te vermelden is dat wij druk bezig zijn met het oprichten van een stichting met ombi status. Maar zoals eerder aangegeven moeten wij alles zelf financieren of sponsors vinden die ons helpen met het bereiken van doelen.
Uw donatie zal echt specifiek naar kinderneurologie gaan en dat is net even anders dan de hersenstichting waar men al het opgebrachte geld verdeeld. Wij hebben wel nauw contact met de hersenstichting en zij steunen deze actie dan ook. Daarnaast ook met diverse neurologie afdelingen van ziekenhuizen. En zal kinderneuroloog Dr. J.H. Schieving (werkzaam in het Radboud UMC afdeling kinderneurologie) in haar spaarzame tijd proberen om af en toe een stukje te schrijven over kinderneurologie.
Elk kind telt, dat is iets waar wij helemaal achter staan. De ontwikkeling van de hersenen is iets waar medische wetenschappers nog enorm weinig van weten. Wat gaat er mis, wanneer gaat het mis, waarom gaat het mis? Allemaal vragen waar we zo goed als nog geen echt antwoord op hebben. Laat staan hoe lossen we het op. Zie daarom ook ons media gedeelte.
Maar belangrijk is dat wij persoonlijk geen voordeel hebben van de donatie. Wij hier geen vergoeding voor krijgen maar deze actie vrijwillig organiseren en zoals eerder vermeld veel uit eigen middelen bekostigen. Dat er helaas kosten zijn dat is hopen we begrijpelijk. Dat zal echter altijd zoveel mogelijk worden beperkt en ten alle tijde zo goedkoop mogelijk. Toch en dat benadruk ik nogmaals, iedereen in het team doet alles vrijwillig. En dat wij zo goed als alles middels sponsors en uit eigen middelen bekostigen.
De Silas-Challenge heeft naast de inzameling ook aandacht voor de hulpdiensten. Zij die het hun werk hebben gemaakt om te waken, te zorgen en te redden. Mensen die iedere dag er voor ons staan en over ons waken. Zij zijn het die ook als eerste ter plaatse zijn als het tragisch mis gaat. Ter plaatse zijn en blijven tot slachtoffers geborgen zijn. Die de vreselijke taak hebben om familie te moeten inlichten. En dat gebeurd helaas vaak niet zonder zelf psychische schade op te lopen (ptss) en omdat Mike zelf ook de diagnose ptss heeft gekregen is zijn begrip en respect alleen maar toegenomen. Als vader die opgevangen is door de hulpdiensten en door hen gesteund is weet hij uit eigen ervaring hoe vreselijk zij ook meeleven. En helemaal als het een kind betreft. Tijdens de 580km zal ook hier aandacht aan worden geschonken. Omdat zij het verdienen om die aandacht te krijgen.